Kneuzingen en uitdeuken

Ik ben gevallen, heel erg hard. Door die val ben ik gewond geraakt. Nog specifieker; ik ben hard geraakt en ik liep een verwonding op. Een flinke kneuzing van mijn hart welteverstaan. Daarnaast liep mijn ego een flinke deuk op.
Je kunt wel stellen dat ik bont en blauw ben en ik zie groen van jaloezie.

Waar heb ik het over vraag je je af. Praat normaal en zeg gewoon wat je bedoelt.
Welnu, dat is dus precies het probleem. Want ik ben door mijn verwonding niet meer (helemaal) mezelf.
Ik merk het aan alles. Woorden die normaliter als een stroom uit mijn mond komen, komen er nu niet uit. En als ze eruit komen,heb ik er eerst hard over na moeten denken alvorens er een fatsoenlijke zin van te breien.
Zo niet ik! Ik betrap mezelf er op dat ik als een soort robot de handelingen verricht welke ik geacht word te verrichten en ik lijk er compleet buiten te staan. In mijn wattenhoofd is het erg druk, maar van enige logica is totaal geen sprake. Vaag, dat is het juiste woord. Ik ben vervaagd. Mijn oude ik is niet meer.
Nu veranderen wij mensen sowieso naarmate de dagen verstrijken, maar ik herken mezelf echt even niet meer.
Wat overblijft is een restantje MJ van weleer. Mijn basis ik. Datgene wat erin gesleten is, zit er nog. De hardnekkige ingesleten patronen en gedragingen die je er niet zomaar uit krijgt. Maar verder is het volop in beweging en vind er een verschuiving plaats.

Dit alles wordt veroorzaakt door verdriet. Hardcore afzien omdat ik de liefde van mijn leven ben kwijtgeraakt.
Maar het levert wel degelijk ook wat op, zoals hierboven beschreven. Ik leer mezelf nog beter kennen en ik krijg er een nieuwe vriendin bij. MJ 2.0. Weliswaar de gedeukte versie, de versie die met jaloezie toeziet hoe gelukkig anderen met elkaar zijn. Maar ik weet dat ik gewoon na het uitdeuken en het ontwarren een betere versie van mezelf word. Eentje met een nog dikkere eeltlaag op de ziel en dus rijker aan ervaring. Waardoor ik straks nog meer moois van mezelf kan bieden aan degene die naast mij wil staan. En die dan niet meer van mijn zijde wil wijken, omdat ik met mijn zelf opgegraven schatten aan ervaringen een meerwaarde ben. Een verrijking.
En omdat ik – no matter what – geen opgever ben en hij dus gewoon weet dat hij nog lang van me mag genieten.

Beauty is in the eye of the beholder – beware of the beauty en je zult positieve ervaringen beleven.

Kneusje;)

Supply based cooking

Er was eens een tijd…die ik niet wilde verspillen aan het doen van boodschappen. Ik hield van koken maar om na werktijd nog een drukke supermarkt in te duiken stond me erg tegen. Ik liet mijn boodschappen dus tot in de keuken brengen door de mobiele kruidenier der kruidenieren. Gemak dient immers de mens, maar noem me gerust lui. Elke zondagavond ging ik er goed voor zitten en klikte mijn boodschappenlijst hup zo het digitale winkelmandje in. Omdat ik toch nog graag bleef nadenken en graag creatief bezig ben, bedacht ik van te voren welke gerechten ik die week zou klaarmaken. De benodigde ingrediënten zouden dan na het invoeren van de gewenste afleverdag en het trekken van de pinpas, thuisbezorgd worden. Hoe fijn is dat? Zeker voor iemand die in paniek raakt bij de gedachte aan halflege kasten en weinig voorraad! Plus, ik kreeg wekelijks gratis producten van mijnheer Appie en dat voelde dan als jarig zijn. Elke week feest!

Mooi was die tijd….

Nu is het nog steeds feest, want ik heb mijn modus operandi gewijzigd. Soit, die boodschappen moet ik hoe dan ook in de keuken zien te krijgen, maar er is toch best veel veranderd als het gaat om mijn manier van koken. De volgorde is anders. Ik heb nu een tijd- en geldbesparende methode die ik graag met jullie deel.
De grondslag hiervoor ligt bij mijn lieve wederhelft, die master is in geld besparen. Een kunstje wat ik graag van hem afkijk, want ik ben niet zo behept met het bezuinigingsgen. Maar alles is te leren, zolang je er maar voor openstaat.

Aldus mijn methode; haal elke week basisingrediënten in huis! Heel belangrijk! Deze producten zijn van de Lidl net zo lekker als bij de AH maar wel goedkoper. Je kunt denken aan gezeefde tomaten, kokosmelk, blikken met diverse bonen, pakjes houdbare slagroom, tomatenpuree, roomkaas en geraspte kaas, houdbare melk, spekreepjes, droge worst bv. chorizo, etc. Voor in de vriezer is bladerdeeg, spinazie, vis en vlees handig.
Zorg ook voor een groot assortiment aan kruiden en olijfolie, mosterd, ketjap. Alles wat de boel kan upspicen!
Dan hebben we nog de afdeling pasta, rijst, granen. Je grijpt dan nooit mis en je kunt altijd variëren.
Natuurlijk horen er ook veel groenten bij, maar met standaard tomaten, courgette, ui, knoflook , eieren op voorraad kom je heel ver.

En nu?
Met deze basisingrediënten in huis, bekijk ik elke dag wat ik er van kan maken. In plaats van koken op recept, kook ik op basis van mijn voorraad. Mijn wederhelft bedacht hiervoor de term ‘ supply based cooking’.
Het daagt me uit om goed na te denken en om creatief te zijn en het werkt prima. Je kunt echt met weinig heel veel lekkers maken en vanwege de voorraad is het ook gezond. Pakjes en zakjes zijn niet nodig dankzij je grote verzameling kruiden. Ik haal om de zoveel dagen seizoensgebonden groenten en kook daarmee een week.
Bijna alles is op verschillende manieren te bereiden. Broccoli en paprika kun je roerbakken, maar ook koken of je maakt er soep van. Bananen zijn zo te eten maar doen het prima als smoothie of in baksels. En ze kosten weinig!

Ik hoop dat ik jullie enthousiast heb weten te maken voor deze manier van koken, het wordt al snel een sport om steeds creatiever en selectiever  met je producten om te gaan:mrgreen:

Het thema is groen

Ineens dringt het tot mij door! Dat heb ik, soms.
Het zijn van die momenten, waarop ik in alle stilte en zittend op de bank tot een bepaald besef kom.

Het gaat vaak niet om Heule Belangrijke Zaken, integendeel. Ja okay..het moment dat ik me opeens bedenk dat ik nu toch die ene rekening moet betalen want geen trek in deurwaarders, of dat ik nog 1 dag de tijd heb om belastingaangifte te doen is niet geheel onbelangrijk.
Maar mijn meest recente besef dateert van een uur geleden en het valt niet te scharen onder VIP.

Het is mijn groene tijd van het jaar! Jaja, natuurlijk is het lente en natuurlijk is het hele land groenig.
Maar ook bij mij, als persoon is het every day Greenday.
En ik weet precies wanneer dat is begonnen en er is ook een schuldige aan te wijzen: de familie Heijn.
Zij begonnen! Bij elk bezoekk aan hun supermarkt werd ik om de oren geslagen met hun moestuintjes.
Of ik ze wilde of niet, ze werden me door mijn strot geduwd. Thuis aangekomen keken de doosjes mij aan, en voor ik het wist had ik een hele zooi zaadjes geplant.
Ik ben geen sjaak afhaak, dus ik stortte me op die bakjes en keek ze groot.

Die actie is afgelopen, maar ik zit nu met de naweeën.  Kleine plantjes werden groot, groter, grootst en inmiddels bivakkeren ze in de tuin. Alwaar ik ze nog groter kijk, en ze bemoeder en bescherm tegen ongedierte en koude.
And they love it!

Alsof dit nog niet genoeg is, heb ik ineens ook interesse in groene smoothies. Wat voor mijn planjes betekent dat ze straks eindigen in de blender. Komt er toch nog een einde aan mijn groene periode!

Vadertje tijd (elijk)

Tijdsbesef is een gek fenomeen. We zijn ons eigenlijk altijd bewust van de tijd, al dan niet gedwongen door dagelijks terugkerende verantwoordelijkheden.
Te laat komen op je werk is not done, in ieder geval niet vaker dan twee keer. En later dan afgesproken op komen dagen voor een afspraak met een vriendin kan uitgelegd worden als gebrek aan respect, en aan interesse.
En dus zorg je dat je netjes op tijd bent, gewoon omdat dat etiquette is en fatsoenlijk.

Dit tijdsbesef – of bij sommigen het gebrek daaraan – maakt dat we grotendeels naar de klok leven. Het is er in alle maten en soorten, maar altijd prominent aanwezig en goed zichtbaar.
Het is, als je er goed over nadenkt, best apart dat we zeer regelmatig op de klok kijken omdat we graag op tijd zijn, maar zijn we er ons ook zo enorm van bewust dat we van elke minuut moeten genieten? Elke seconde, minuut, uur of dag die de klok wegtikt, is voorbij. Geweest. Vandaag 11.00 uur kan alles heel anders zijn dan gisteren 11.00 uur.

Die wetenschap kan ons leven vergemakkelijken, maar het kan ook weemoed opleveren. Iets wat fijn is, willen we vasthouden, het liefst voor altijd. Als je het gisteren nog had en vandaag niet meer, doet de tijd ons pijn. Aan de andere kant is het heeel erg fijn om te weten dat iets onprettigs altijd voorbij gaat. ” This too shall pass”, is een handige mantra tijdens zware momenten of langdurige perioden van pijn en verdriet. Het gaat voorbij, ooit.

Ik bedacht mij dit terwijl ik in die vermaledijde tandartstoel lag, in afwachting van de mogelijke pijn en angst die zou komen. Het besef van tijd was gisteren meer aanwezig dan ooit..elke minuut leek een eeuwigheid te duren, maar ik bleef herhalen dat ook dit voorbij zou gaan. Op die manier zijn wij mensen in staat om iets lang vol te houden op pure wilskracht. Na elke ingreep ( ik ben niet gezegend met een goed gebit) bedacht ik me dat dit was geweest. Door het in kleine stukjes op te breken, was volhouden makkelijker. Ik zette me schrap voor de verdoving..maar kon relaxen omdat ik wist dat het daarna draaglijker zou worden

Het is een trucje wat ik al heel lang toepas en altijd met succes. Tik, tik, tik, de minuten vliegen voorbij. En ik ben blij met alles wat is geweest, maar ook enorm nieuwsgierig naar alles wat nog komen gaat. Blijf je verheugen en het komt goed. Zet je kiezen op elkaar en weet dat de tijd altijd tijdelijk is!

Festival

Nog even, en het is weer zover. De periode van zon, hopelijk zwoele en dus lange zomeravonden en van loom borrelen op terrasjes en in eigen tuin.
Het voorjaar en de zomer zijn ook de seizoenen van de festivals. We trekken er en masse op uit om naar onze favoriete bands cw. artiesten te gaan kijken, waarbij de sfeer allesbepalend is. Ook al is de muziek ruk, dan nog maakt de aanwezigheid van zon, drank en gezelligheid het tot een zeer geslaagd dagje uit.

Ik heb een diversiteit aan festivals bezocht, met name in mijn -ahum- wat jongere jaren. Maar het is altijd blijven kriebelen, daar het bloed kruipt waar het gaan kan. Ongeacht het etiket festivalfossiel, ik vermaak en gedraag mij nog steeds als die jonge hinde en trek me lekker niks aan van wat een ander daarvan denkt. Mijn geld, mijn leven, en mijn vermaak!

Zo had ik in de zomer van 2011 het plan gevat om eens naar Pukkelpop in België te gaan. Veel over gehoord, maar nooit zelf meegemaakt. Het gevoel dat je een dagje in het buitenland vertoeft, sprak me erg aan. We zouden blijven overnachten,  in onze eigen camperbus. Een VW oldtimer, dus op en top old skool festival gevoel!
Maar het liep anders..

Ten tijde van het optreden van Skunk Anansie, zo rond 18.00 uur, werd het ineens pikkedonker.  Na een hele bloedhete dag, begon het bovendien immens hard te regenen en er vielen hagelstenen zo groot als tennisballen.
Wij bevonden ons op een groot, open veld en renden snel naar een koffietentje om daar te kunnen schuilen, amper gekleed en zonder regenkleding. De bandleden van Skunk Anansie keken verbijsterd, maar speelden aanvankelijk stug door, totdat ook zij vluchtten. Mensen kropen tegen elkaar aan in een poging tot bescherming te vinden en om warm te blijven. Het geraas hield enige tijd aan en er zat niks anders op dan dit uit te zitten en hopen dat het snel voorbij zou zijn. Elke minuut voelde als een uur.

Toen, na een minuut of tien, werd het stil. Iedereen in ontreddering en verdwaasd ronddolend, zichtbaar zichzelf afvragend what the fuck er was gebeurd. We wisten het niet..maar het was doodeng. We werden door de beveiliging richting uitgang van het terrein gestuurd, en onderweg bleek welke ravage er was aangericht. We liepen op onze slippers door een poel van regenwater, modder en probeerden de takken en boomstammen te vermijden. Koud en doorweekt liepen we door, om ons heen kijkend en niet-begrijpend wat er aan de hand was. Een soort shocktoestand leek het wel. Er waren tenten omgevallen en er lagen mensen op de grond.

Eenmaal aangekomen bij de uitgang, liepen we richting een eettentje waar men massaal zijn toevlucht zocht. We spraken met andere, buitenlandse bezoekers die nergens heen konden…er was geen treinverkeer mogelijk. Mobiele telefoons waren kapot, helemaal doorweekt. Er was paniek. Maar ook een soort van verbondenheid onderling. Na uren praten en zitten, zijn we terug naar huis gereden. In stilte. Onze naasten hadden op het nieuws gezien wat er was gebeurd en we bleken heel vaak gebeld te zijn.
Thuis – het was nacht inmiddels – bekeek ik allerlei Youtube filmpjes en werd het duidelijk waardoor wij waren getroffen. Een supercell..een weinig-voorkomende weersomstandigheid en met een snelheid van bijna 200 km p/ uur. Een soort tornado dus. En het raasde precies over het festivalterrein van Pukkelpop. 

Het had het leven gekost aan zes jonge mensen en er waren vele gewonden gevallen. Wij hadden het geluk dat we ons op open terrein bevonden..iets wat we ter plekke vervloekten. Het heeft nog een hele tijd geduurd voordat ik het van me af kon zetten, deze gebeurtenis. Of eigenlijk, traumatische ervaring.

Na twee jaar bezocht ik weer een festival,  waarvan ik genoot. Maar het zal nooit meer hetzelfde zijn.

Mamie Gourmande, een stukje Frankrijk in de Leidse binnenstad

Het is vandaag een schitterende, zonnige dag en dus de perfecte dag om de Leidse binnenstad te verblijden met mijn komst. De crisis heeft zijn beste tijden gekend en kan een geldboost prima gebruiken.
Leiden doet er alles aan om een aantrekkelijke winkelstad te zijn voor zowel toeristen, als zijn inwoners en de stad mag dan ook zeer blij zijn met zijn nieuwe aanwinst: ” Mamie Gourmande”.

Deze in juni 2014 geopende boulangerie is het Franse kindje van Renan en Bruce le Houerff, twee gedreven mannen uit Bretagne met ieder een bult aan ervaring in het bakkers- en horecavak. En met een droom…
Renan volgde zijn bakkersopleiding aan een gerenommeerd instituut, waarna hij o.a. 8 jaar werkzaam was bij de Franse ambassade in de functie van Food & Beverage Manager. Zijn broer Bruce werkte ca. 20 jaar in de bakkerswereld en samen vormen zij dus een gouden bakkersteam, ondersteund door een collega bakker.
Hun droom om in Leiden de eerste en nu dus enige echte Franse boulangerie te openen, hebben zij verwezenlijkt. Na Leiden volgen hopelijk meerdere zaken, maar alles op zijn tijd..

Al bij binnenkomst word ik hartelijk ontvangen door Didi, die elke maandag en soms op zaterdagen in de winkel werkzaam is. Ik houd wel van een kletspraatje, en gelukkig ben ik hiervoor op de juiste plek en kletsen Didi en ik gezelllig door, totdat de volgende klant zich aandient. Het valt mij op hoezeer Didi geniet van haar werk, zij is duidelijk ook op haar plek. Niet zo verwonderlijk natuurlijk, want zij wordt de hele dag omringd door allerlei lekkernijen zoals croissants, speltbrood, en gebak. Bovendien, zo vertelt ze mij, is het een heerlijke plek om te werken, vanwege de toplocatie met zijn gezellige drukte en met het zonnetje dat door de vele ramen schijnt.

Ik kan nog uren rondhangen in deze gezellige zaak, maar ik popel om te gaan genieten van een stukje “Frankrijk- gevoel”. Het gevoel wat ik heb als ik in la France op vakantie ben en niks hoeft en alles mag, en waar ik mij elke ochtend verheug op vers brood met boter en jam. Thuis aangekomen waan ik mij inderdaad in Frankrijk, wanneer ik het verse speltbrood snijd en deze oppeuzel met een verse kop koffie. Straks, als ze lente echt in ons land is, ga ik heerlijk buiten aan een tafeltje zitten bij Mamie Gourmande, genietend van het uitzicht op het water.
Ik hoef niet naar Frankrijk, want Frankrijk is in Leiden!

Home

Gangetje 14
2311 ER, Leiden
071- 5326198

Hoop

Hoop hebben is het uitstellen van een teleurstelling. Uitstel leidt tot afstel.
BAM! Niet echt een positieve binnenkomer, zo op de vroege vrijdagochtend. Is bovenstaande stelling gestoeld op waarheid? Of niet helemaal maar zit er in ieder geval ergens in die kern een stukje waarheid in?
Let’s find out!

Hoe vaak heb ik het mezelf al horen zeggen: ” ik hoop toch zo dat …..”.
Dit betreft altijd situaties, waarvan ik graag wil dat het positief voor mij gaat lopen. Ik zeg bewust niet ” eindigen”, aangezien ik juist niet wil dat iets eindigt. De tegenhanger is uiteraard dat ik graag wil dat een bepaalde situatie juist WEL eindigt. In beide gevallen lijkt het er op dat ik geen enkele invloed kan uitoefenen op het verloop, en zit ik als een bange poeperd mijn vonnis af te wachten alvorens ik word afgevoerd naar de slachtbank.

Dit impliceert dat ik totaal overgelaten ben aan het lot. Er is niks of niemand die iets kan veranderen aan de onvermijdelijke en uiteindelijke uitkomst van al dat bange hopen, en of wachten op Judgement day.
Dat is niet zo! Vind ik! Wij zijn onze eigen regisseur van ons betrekkelijk kort leven, en kunnen op ieder gewenst moment de touwtjes (terug) in eigen handen nemen.

Het leven is niet geheel of geheel niet maakbaar, maar we hebben wel degelijk invloed op het verloop ervan. Alles valt of staat met het maken van een keuze, dat is waar het begint. Je kunt ook beslissen om geen keuze te maken en daarmee teken je als het ware het contract “afzien van het recht tot wilsbeschikking”. Klinkt zakelijk en koud maar het is zoals het is. Het moment dat je besluit om niet te kiezen en dus het verloop uit handen te geven, geef je een ander het sein tot regisseren van de film die * jouw naam*  heet…

Je zegt dan in feite;  ik weet het niet, het boeit me niet, maar ik vertrouw erop dat jij, mijn regisseur, er iets van maakt. Is dat niet ongelooflijk bezopen, als je erover nadenkt??
Ik bedoel maar, wie van ons geeft een willekeurig iemand een goedgevulde portemonnee met de opdracht om het fijn naar eigen inzicht te verbrassen?? Nobody, op een enkeling na! We bepalen graag zelf hoe ons zuurverdiende geld wordt besteed. We zitten er bovenop, op elke cent. Want geen trek in verrassingen en al helemaal niet als ze onaangenaam zijn.

Dus…je hebt twee keuzes (bah, kiezen); je gaat niet lijdzaam zitten toekijken hoe een ander invulling geeft aan jouw spaarzame levensbepalende geluksmomenten en dan bepaal JIJ de gang van zaken, of

je geeft de teugels lijdzaam af aan weet ik wie en het is en blijft een verrassing hoe het pad zal lopen, en dat kan met wat geloof, hoop en liefde goed uitpakken..of totaal verkeerd. Hoe dan ook zul je worden verrast. Niks mis mee als je niet hecht aan zekerheden en graag wat reuring in je leven wil. Maar het gros van de mensen heeft doelen, en wensen. En wil zekerheid. Dus waarom niet kiezen voor de gulden middenweg?
Als het gaat om levensbepalende beslissingen, kies dan je eigen pad. Bepaal waar je wil zijn op ijkmomenten, check of je nog op schema ligt. Dan kun je voor de overige zaken de teugels laten vieren of deze zelfs uit handen geven, zodat er nog wat verrassingen over blijven.

Hoop doet leven, maar als hopen lijden wordt dan is het tijd om in de regisseursstoel te gaan zitten om zelf op elk moment ” cut” te roepen!

McD(drek)

Ik stop de naar frites riekende bedrijfskleding in de wasmachine. Het bijbehorende, allercharmantste petje behoeft geen wasbeurt. Terwijl ik deze handeling verricht, word ik teruggeworpen in de tijd. Circa 20 jaar, weltverstaan.

Het was de tijd dat ik op kamers zat en behoorlijk hoge kosten had. Later zou ik er achter komen dat het leven veel duurder zou zijn dan ik toen dacht, maar dit terzijde. Ik achtte het dus van noodzakelijk belang om een paar centen bij te verdienen, want ik hield met de opleiding die ik volgde toch genoeg tijd over.  Aldus solliciteerde ik bij de McDonalds, een vrij grote omdat deze naast een groot soort beurzencentrum lag. Dit betekende hele lange openingstijden tot middernacht en bovendien voorzien van een McDrive.
Ze namen me in dienst als countermedewerker, dat is de kassa op zijn McD’s.

Ik werd gehesen in het meest a-sexy en in mijn ogen meest wanstaltige apenpakje, al was het omdat het gedrocht tien maten te groot was. Stel je daarbij een paar lillike, zwarte platte schoenen a la Ecco voor en je begrijpt waarom ik me nogal schaamde. Maar ach, ik ging geld binnenharken en ik zou daarbij werkervaring opdoen, dus ik deed alles wat er van mij werd gevraagd.
Eenmaal gewend op de werkvloer (floor),  bleek het enorm gestructureerd te zijn. Het inwerkprogramma werd tot op de letter nauwkeurig gevolgd en pauzes hielden we volgens het draaiboek. Er werd nog geen minuut van afgeweken.
In die tijd was ik nogal van het gemak, dus ik bestelde mijn lunch dan wel diner aan de counter..uiteraard met flinke personeelskorting.

Wat je misschien niet weet, is dat iedere countermedewerker wordt getimed. Du moment dat er een nieuwe klant een bestelling opgeeft, gaat het klokje lopen. Dat irritante dingetje werkte me op mijn zenuwen, en dan heb ik nog niet vermeld dat je gemiddelde tijd die die je erover doet om een bestelling af te ronden, wordt opgeslagen en besproken. Zo kan de de floormanager wekelijks exact zien of je een trage slak, een middenmooter of snelle Jelle bent. Behoor je tot die eerste categorie dan zul je vast de kans krijgen om de boel wat op te krikken, maar ik deed het goed. Wees gerust, er bleven heus nog wat puntjes ter verbetering over.

Vanwege die overmatige gestructureerde en tot op het bot vastgelegde protocollen, wist ik precies waar ik aan toe was. En als ik toch nog vragen of opmerkingen had, dan kon ik dit altijd kwijt aangezien er altijd wel een floormanager present was. Het was een zeer leerzame, maar vooral ook zeer gezellige tijd. Kennelijk schept het een band, al dat gedril en het prestatiegerichte werken. Zelfs het begroeten van de klant mocht maar op 1 manier, ik kreeg nog net geen tik met de stok als ik me eens vergiste.
Wat hadden we een lol, mijn collega’s en ik. Het bedienen van de McDrive stond voor lachen en gieren, want zo’n headset leent zich daarvoor uitstekend😂

Dit alles gaat mijn zoon nu ook meemaken, want bloed kruipt waar het niet gaan kan..hij loopt stage bij de McD!
Gevraagd naar zijn motivatie, antwoordde de puber dat allebei zijn ouders bij ze hadden gewerkt en dat was ze prima bevallen. Het perfecte antwoord, want zulks horen ze natuurlijk graag.
Het zal mij benieuwen. ..grote verschil met toen en nu? De looks en de pasvorm van de bedrijfskleding!
De rest bleef onveranderd. Terecht, never change a winning team! 🍔🍟🍦

Komisch DUO; invoering van het nieuwe leenstelsel

http://www.telegraaf.nl/binnenland/23580072/__Leenstelsel__wat_verandert_er___.html

Het gaat nu dan toch echt gebeuren, zo ziet het er naar uit. Minister Bussemaker ziet alleen maar voordelen bij invoering van dit nieuwe leenstelsel,  waarbij de basisbeurs voor studenten voortaan niet meer als gift maar als lening wordt uitbetaald. 
Nieuwe studenten (die per september 2015 met een studie starten) mogen na het afronden van hun studie deze lening niet binnen 15, maar binnen 35 jaar terugbetalen…
Hoezee, what a joy!

Dat betekent volgens mijn wellicht beperkte denkvermogen, dat de nu nog jonge blom die nog volop moet gaan groeien, op zijn of haar oude dag nog steeds maandelijks mag beknibbelen. Ik voorzie dan ook een explosie aan midlife- crisissen met alle gevolgen van dien. Een scheiding als gevolg van overspel en in geval van kinderen, dient er ook nog alimentatie betaald te worden. Tel uit je verlies. Noem mij sceptisch, ik ben gewoon realistisch.

Daarnaast heeft mevr. Bussemaker ook bedacht dat er waarschijnlijk minder studenten zullen afhaken, want het vooruitzicht van moeten terugbetalen is geen pretje. Ik denk dat zij hier ten dele gelijk kan hebben, ware het niet dat de Sjaak Afhaak om diverse redenen er de stekker uit zal trekken. Het is m.i. niet altijd een kwestie van geen zin of interesse meer hebben.  Soms laat de gezondheid het niet langer toe om door te bikkelen en dan kam stoppen een verstandig besluit zijn. Heb je dus al stress om je gezondheid..komt er nog meer stress bij omdat je geen cent meer overhoudt om te vreten.

Maar ook daar heeft mevr. Bussemaker over nagedacht;  het rentepercentage bij terugbetalen is zeer gunstig. Het maximum percentage wordt verlaagd met 8%. Ook voor de oude lichting ex-studenten betekent dit dst het maandelijks af te betalen bedrag wordt verlaagd.  Leuk voor de korte termijn, maar in the end zit je dus gewoon ook met die 35 jaar vaste lastenpost. Dan hebben we het niet eens over het feit dat je een goedbetaalde baan moet hebben, wil je überhaupt kunnen voldoen aan de betalinsregeling. Iemand die in de WW of in de bijstand zit, kan dat gewoonweg niet missen.

Tot slot benadrukt Bussemaker dat iedereen vooral een studie moet kiezen, waar het hart ligt. Uh…dat is een mooi uitgangspunt hoor, maar ik neem aan dat het de bedoeling is van de DUO ( dus Overheid) om zoveel mogelijk te cashen. Ik acht de kans erg groot dat met bepaalde studierichtingen het erg lastig zal zijn om een betaalde baan te vinden, laat staan een goedbetaalde.

Ik vraag mij dus eigenlijk af, wat onze Jet nou precies wil of denkt te bereiken. Het staat nogal haaks op elkaar, vind je niet? Met het geld wat zij meent te kunnen besparen, gaat ze de onderwijspot spekken. Hier zie ik wel een voordeel, want het levert meer arbeidsplekken op in onderwijsland. De werkgelegenheid krijgt in deze tak van sport een flinke boost. Das fijn, want zo kunnen iig de aan de Pabo afgestudeerden hun studieschuld afbetalen.

Plan allergie

Het is januari en veel mensen zijn al druk bezig om hun zomervakantie te plannen. In mijn vorige leven werkte ik op een reisbureau en de nieuwe reisgidsen lagen in januari op de plank. Massaal kwamen de planners dan binnenlopen om weer een stapel zon, zee en strand te scoren. Omdat de beslissing nog genomen moest worden ( het schijnt dat moeder de vrouw in alle huishoudens bepalende is), werd er gevraagd om kamperen op de Waddeneilanden maar “we willen ons ook oriënteren op een vliegvakantie naar Verweggistan”.

Na de vakantie regende het klachten bij de touroperators, aangezien de werkelijkheid niet altijd overeen kwam met de foto’s in de brochure. Ik denk dat je het volgende hilarische voorbeeld wel kent: echtpaar dient klacht in omdat het aantal koeien in de wei niet overeen kwam met het aantal op de foto….
Ook klaagt men zonder enige gene over het tekort aan of afwezigheid van de Nederlandse zenders op tv. Om nog maar niet te spreken over het feit dat het de hele vakantie regende of dat er nergens hagelslag verkocht werd in de plaatselijke supermarkt in Turkije…
Jaja, ze bestaan! Iets zegt mij dat deze beroepsklagers nooit tevreden zullen zijn. Bij gebrek aan een echt probleem zoeken ze er gewoon eentje. Of tien.
Het ergste is dat desbetreffende touroperator dergelijke klachten uiterst serieus neemt en keurig afhandelt. De klager krijgt een bloemetje voor het geleden leed en klaar is Klara. De medewerkers komen hun dagen wel door, want het is lachen, gieren en brullen.

Maar goed, er wordt nu dus volop gepland. Niet door mij. De laatse keer dat ik op zomertrip ging kende maar 1 zekerheid;  ik zou op vakantie gaan, met de auto. De dag voor vertrek moest worden bepaald waar de reis heen zou gaan. Lastig lastig, want kiezen is niet mijn sterkste kant.  Ik had wel al zon besteld, dat dan weer wel.
Het zou dus een wedstrijd worden tussen Italië,  Spanje, en Frankrijk. De avond voor vertrek lag Italië aan kop, maar ik had beredeneerd dat we elke afslag konden nemen die we wilden. Aldus vertrokken we, de vrijheid tegemoet. Italië won inderdaad..maar we zouden net zoveel lol hebben gehad in ieder ander land. 

Blijf realistisch, je maakt er zelf iets moois van! Ow enne..als je liever niet het mikpunt van spot wil worden kan ik je aanraden om vooraf de Toeristiek te raadplegen voor een broodnodig onpartijdig advies t.a.v. je accommodatie. Ja, dat valt onder plannen. Maar heel soms kan het verrekte handig zijn 😁