Facebook; een haat liefde verhouding

k kende het fenomeen, maar had totaal niet de behoefte om mezelf te profileren op Facebook.
Een jaar of twee geleden ontdekte ik Twitter, en na een dag noeste arbeid kon ik me daarmee prima vermaken in de avonduren. In een rap tempo verzamelde ik uiteindelijk in totaal zo’n 1200 volgers, en voor degenen die een beetje weten wat Twitter inhoudt, kun je op je vingers natellen dat ik me geen seconde hoefde te vervelen. Ach, ik was toch alleen. Bovendien is het een prettig idee dat je zonder dat je de deur uit hoeft, toch je sociale contacten kunt onderhouden. Bijkomend voordeel was dat ik op de hoogte bleef van de actualiteiten en dat mijn geest scherp bleef.
Op Twitter gaat alles razendsnel, dus dat betekent ook ad rem en adequaat reageren. Love it!
In no time krijg je diverse reacties op een vraag die je stelt, en bij een hulpvraag mag je rekenen op waardevolle tweets waar je vaak echt iets aan hebt. Kortom; ik was Twitter verslaafd.

Aan mij werd vaak de vraag gesteld, waarom ik niet een account aanmaakte op Facebook.
Voornaamste reden; ik had mijn handen al vol aan Twitter. En eerlijk is eerlijk, ik zag nooit de meerwaarde van Facebook. Niks voor mij, dat profileren van jezelf waarbij je natuurlijk alleen de leuke, gezellige en positieve aspecten uit je leven tentoonstelt. Om dat kracht bij te zetten plaats je er – liefst een paar keer per dag – wat foto’s bij om te laten zien dat je echt niet als een verdorde kamerplant op je bank hangt. Neehee, je hebt een Leven. Je haalt er alles uit wat erin zit en men moet vooral het (al dan niet imaginaire) idee krijgen dat jij groots en meeslepend je dagen vult.

Vorig jaar kreeg ik de geest, zag ik het licht, werd ik bevangen door het virus, het maakt niet uit hoe je het wil noemen. Maar ik was al een tijd genezen van mijn Twitterverslaving en nadat mijn broer Jurgen mij wederom probeerde over te halen om gezellig mee te doen, heb ik het gedaan. Wat ik ervan heb geleerd? Dat mijn broer beschikt over doorzettingsvermogen en overtuigingskracht:)

Account aangemaakt, profiel vullen, en gaan met die banaan. Maar ja, ik had niet zoveel te melden. Nog steeds niet eigenlijk. Mijn leven is niet groots en meeslepend en foto’s maken deed ik al amper. Ik ben een rasoptimist, maar ook ik krijg te maken met ups and downs. Elke keer de afweging, ga ik gewoon lekker los op Facebook en meld ik dat ik me kut voel, en waarom? Of ga ik toch maar voor de positieve insteek, met als risico dat men denkt dat ik nooit tegenslag heb? Iets wat totaal niet realistisch is, voor niemand. Ik zal vast niet de enige zijn die goed nadenkt over wat of juist niet te plaatsen op Facebook. Alles draait om het beeld wat je van jezelf wil laten zien, al dan niet bewust. Want je wil niet bekend staan als die zeikerd, die negatieveling. Maar daarnaast wil je voorkomen dat degenen die je echt goed kennen, je niet eens herkennen op Facebook. Zij weten immers dat je feitelijk niet zoveel onderneemt, of dat je net uit bed er niet zo florissant uitziet als de door jouw geplaatste selfie’s willen laten geloven.

Wat is echt, of wat niet? Denk je na over hoe jezelf te profileren of doe je gewoon maar wat?
Ik kan mij voorstellen dat degenen die iets minder stevig in hun schoenen staan, zich best rot kunnen voelen bij al die vrolijk- en gezelligheid van hun vrienden. Maar dat is niet jouw verantwoordelijkheid, natuurlijk. Je profiel is persoonlijk, jij bepaalt wat je wil laten zien aan de buitenwereld. Dat betekent ook; durven incasseren. En accepteren. Er gaat iets niet goed als je je depressief voelt wanneer men niet zo leuk reageert als jij gehoopt had. Facebook is feitelijk een spiegel; hang je eigenwaarde niet op aan een openbaar smoelenboek maar blijf wel kritisch.

Voor mij is het leuk vermaak, om te delen en om te zien wat anderen zoal bezighoudt. Het allerleukste van Facebook is dat je met 1 druk op de knop je digitale leven kunt wissen. Of met dezelfde knop tijdelijk onzichtbaar kunt zijn. Dat gaat je in het echte leven niet lukken!

Stevig fundament; de kracht van eigenliefde

Hele boeken vol zijn er geschreven over de liefde/Liefde. Over die ene, die je zo graag wil behagen en behouden, het liefst een leven lang. Pagina’s vol zijn gevuld met tips en trics, over wat je moet doen, maar vooral ook moet laten. Deze boeken worden verslonden, als ware het Holy Bibles, en in de hoop dat men daarin hét ultieme geheime recept om de perfecte relatie te kunnen bakken, gevonden gaat worden.

Nu geloof ik graag dat het heerlijk leesvoer is, voor die momenten dat je laptop of pc tijdelijk is gecrasht, of als je die gezinsvakantie in een huisje op Center Parcs moet zien door te komen. Onder het mom van “baadt het niet dan schaadt het niet” is er helemaal niks mis mee en je kunt er allicht iets van opsteken. Hell, het zou zelfs zomaar de reddende papieren engel kunnen zijn, waardoor je toch gelukkig als stel (of liever; als gelukkig stel) weer terugkeert richting thuishaven! Center Parcs is vaak toch een survival of the fittest indien het je schoonfamilie betreft, maar dat terzijde.

Wat mij betreft kun je lezen tot je een ons weegt, en alle do’s en don’t in de praktijk blijven toepassen tot je op een punt komt dat je je afvraagt, of redden nog wel zin heeft……alles valt of staat met de staat van je eigenwaarde.

Jezelf op waarde schatten en dientengevolge heel goed weten wat JIJ te bieden hebt, dát is m.i. nog steeds het geheim van de slagingskans van een relatie. De oneliner “I love you, but I love me more” zou je als een mantra in je achterhoofd moeten houden, voor het geval dat. Makkelijk gezegd, dat grenzen (durven) aangeven bij je partner ervoor zorgt dat de boel duidelijk is, maar wat als je uit angst om afgewezen te worden, je grens niet durft aan te geven? Of nog erger; je eigenlijk zelf niet eens weet wat je grens eigenlijk is?

Het meest treurige en schadelijke voor je eigen ik, is het kwijtraken daarvan. Je ik, je ego moet je koesteren, en er heel goed voor zorgen. Grenzen bewaken, jezelf niet wegcijferen heeft alles te maken met hoeveel je om jezelf geeft. Waarom is de ander belangrijker dan jezelf? Fijn dat de ander er is, maar dan toch vooral om je toch al leuke leven te verrijken. Als een aanvulling, niet als invulling van een leegte. Leeg is leeg, denk je misschien. En misschien kan er nog wat gevuld worden. Wrong! De ander kan onmogelijk iets (aan)vullen wat al geen draagvlak heeft. Je moet dan hoognodig aan de slag met vullen van al die bakjes “wie ben ik”, “waar sta ik voor”, “wat heb ik nodig” die tesamen je eigen, sterke ik gaan vormen. En vanuit dat sterke baksel oftewel fundament, gaat een ander wellicht stukjes van je afsnoepen, maar blijft er nog voldoende over! Je kunt niet bouwen op een ruine…

Wees een fort, vooral voor jezelf!