Fuck you too!

Ken je dat? Dat je op een gegeven moment schijt hebt aan alles en iedereen? Dat zelfs de tips, adviezen, lieve woorden van je dierbaren je niks meer interesseren? Tricky, want dat betekent dat je het punt van de onverschilligheid hebt bereikt. Totale apathie. Alle glans is ervan af. Een vogel fluit vrolijk een deuntje en het enige wat je kunt denken “kutvogel, hou je kop”. Want ik wil slapen, laat me met rust en val me niet lastig met je gekwezel. En als je je dan met pijn en moeite van de bank hebt gehesen om wat eetbaars te scoren, dan wil je zo onzichtbaar mogelijk zijn op je weg naar de supermarkt. Dus als je dan een bekende tegenkomt die vriendelijk informeert hoe het met je gaat, wil je net doen alsof je opeens -11 hebt. Sorry hoor, ik zag je niet. No offence.
Zo’n periode van apathie, die gepaard gaat met afzondering en verslonzing moet niet te lang duren. Voor je het weet zak je weg in een diep, donker gat en zou je het niet erg vinden als je ontvoerd werd door vreemde wezentjes die enge experimenten met je willen doen. Het zou je zelfs niet eens wat doen wanneer blijkt dat je partner het al maanden doet met je beste vriend(in). Je hebt immers toch niks (meer) te bieden. Yep, dit is echt code rood. Zwaailichten die onophoudelijk in werking treden om aan te geven dat er echt iets moet gebeuren.
Nee, bovenstaande is niet mijn eigen state of being op dit moment. Maar ik weet waarover ik het heb. Wat ik weet, is dat bovenstaande scenario een gevolg is van het dragen van een te zware last. Je kunt het simpelweg niet meer overzien en over lichtpuntjes hoeven we het niet eens te hebben op dit punt. Die zijn er niet. Of eigenlijk; je denkt dat ze er niet zijn. Op zo’n moment zou je een trip down memory lane moeten maken. Ga eens terug naar de tijd toen je nog het gevoel had echt te leven, ervan te genieten. Wetende, dat het leven echt mooi kan zijn. Dat kan terugkomen, maar dat komt niet vanzelf. Daar moet je voor knokken. Ga ook eens terug naar een andere moeilijke periode, die je vast hebt gehad. Het kwam daarna goed, nietwaar? Alles wat onoplosbaar leek, werd opgelost. Aangezien je destijds dat trucje met succes hebt weten toe te passen, is het dus een feit dat je dat nu ook weer kunt. Je hebt die kracht, dat heb je al bewezen. Dus pak jezelf bij de kladden, schop onder je eigen kont en kom in actie. Doe iets. Als je dingen in gang zet, rolt daar vanzelf weer iets anders uit. Dat is de geheime sleutel; kom in beweging. En de rest volgt. Ik weet er alles van.