Ode aan mijn moeder

Vandaag wordt ze 80 jaar. Mijn lieve moeder.
Dat is een zeer respectabele leeftijd, maar in dit geval moet de nadruk echt worden gelegd op het woord respect.

Het is alweer – op een paar ja na – 30 jaar geleden toen ik voor het eerst kennismaakte met mijn moeder (en vader). Dit klinkt misschien een beetje vreemd, aangezien ik dit jaar 40 word, maar mijn moeder heeft mij niet zelf gekregen.
Zij en mijn vader hebben mij in hun huis binnengehaald, omdat er verder niemand was die voor mij wilde of kon zorgen. Ze hadden al lange tijd meerdere pleegkinderen onder hun hoede genomen (in totaal 80, waarvoor een onderscheiding ontvangen) en net toen ze er eigenlijk een beetje klaar mee waren, kwam het verzoek van de pastoor of ze niet toch………

Enfin, op een goede dag in het jaar 1987 bracht mijn maatschappelijk werker mij met mijn spulletjes naar ze toe om kennis te maken. De genante details heb ik verdrongen; laten we maar zeggen dat ik toen niet helemaal mezelf was. Of eigenlijk…ik was wel mezelf maar nogal onopgevoed en onaangepast. Ik zou blijven totdat er plek was in een kindertehuis, dus tijdelijke opvang. We zijn nu tig jaar verder dus dat tijdelijke is niet meer van toepassing.

Tropenjaren volgden. De opvoeding moest nog beginnen, en dat met 12 jaar. Ik had nogal een achterstand, in alle opzichten. Amper de basisschool doorlopen, maar er moest toch voortgezet onderwijs uitgezocht gaan worden. Mijn vader regelde dat ik naar de mavo kon, hij kende de directeur dus dat was snel voor elkaar. Ik moest de basale dingen zoals dagelijks douchen, ontbijten en de algehele etiquette nog aanleren en dat is ze gelukt met veel geduld en veel slikken (denk ik).
Van sociale interactie wist ik niks, ik was eigenlijk altijd op mezelf geweest.

Stukje bij beetje werd ik gevormd in een omgeving waar het normaal is om beschaafd en netjes te zijn en gaandeweg nam ik de voor hen gangbare normen en waarden over. Met vallen en opstaan, voor alle partijen. Ik was niet alleen een puber, ik was er eentje die toen nog alles moest leren wat de meesten op die leeftijd allang hadden geleerd. Dus tel uit je winst….alle beetjes hielpen.
Altijd bleven ze geduldig, toegewijd, vastbesloten om mij alle kansen te bieden zodat ik later fatsoenlijk zou kunnen meedraaien in de maatschappij.

Ik ging uit huis op mijn 19de, klaar om op kamers te gaan en met een nieuwe studie te beginnen. Leren heb ik altijd leuk gevonden en ik wilde ook alle kansen benutten die mij waren aangereikt. Ik zou gaan laten zien dat ik het waard was, noem het bewijsdrang. Mijn toekomstperspectief vergroten was mijn doel, en ik ging daarmee door zolang het mogelijk was. Ik geloof dat ze best trots waren toen ze aanwezig waren bij mijn propedeuse- uitreiking van mijn HBO-opleiding.
Hun inzet was niet voor niets geweest!
Al die jaren werd ik in alle opzichten gesteund en aangemoedigd en als het eens tegen zat, kon mijn moeder mij met haar nuchtere kijk op zaken weer geruststellen.

Degene die ik nu ben, ben ik voor het grootste deel kunnen worden dankzij mijn ouders. Feitelijk gezien zijn ze mijn pleegouders, maar dat voelt allang niet meer zo. Ik draag niet hun naam, omdat ik nog biologische ouders had en de illusie had dat ik daar vast nog een band mee zou gaan krijgen. Dat is niet gebeurd, ondanks alle inspanningen van mijn ouders om het contact te blijven voortzetten.

Een kind verwekken is 1 ding, maar het liefdevol en met toewijding opvoeden is iets compleet anders. Je ouders zijn degenen die er altijd, onvoorwaardelijk, voor je zijn in goede en in slechte tijden. Waar je altijd terecht kunt in moeilijke tijden, die altijd vertrouwen in je blijven houden ook al heb je het (weer eens) verkloot. Die eventuele oplossingen aandragen en er ook in praktisch opzicht voor je zijn. Mijn eigen ouders hebben mij op de wereld gezet, maar er daarna hun handen vanaf getrokken. Het is niet gemakkelijk om de puinhoop van een ander op te ruimen, maar mijn vader en moeder hebben dat meer dan goed gedaan.

Ik ben trots op mijn ouwe moeder (en vader, die er helaas niet meer is) die mij nog altijd bijstaat en nooit veroordeelt. Ik ben trots om deel uit te mogen maken van mijn familie, en ik hoop dat zij ook een beetje trots zijn op mij. Want makkelijk was het niet, ook niet voor mijn zus en broers.
Met zijn allen hebben we het geflikt, en ik heb er geen woorden voor hoe dankbaar ik ben.
Mijn moeder houdt er niet van om in de aandacht te staan, maar dan moet ze maar even slikken:)

Plaatsvervangende schaamte

Nos nieuws; Jeugdzorg

Ik schaam me vaak kapot. En niet alleen schaam ik me, maar erger ik me rot tot op het bot. Want oh-oh-oh, als er een diploma behaald zou moeten worden in het kader van de opleiding “ouderschap voor beginners”, dan zouden velen die eindstreep toch echt niet bereiken. De vervolgopleiding “ouderschap voor gevorderden” blijft al helemaal een utopie, gewoon een onhaalbaar en onrealistisch einddoel.

Na die paar minutes of fame, toen alles nog koek en ei (ha ha) was en die later de vorm aannam van een heus kind, komt het besef. Of eigenlijk; het gebrék eraan. Er zijn ouders die maar niet willen of kunnen begrijpen dat het opvoeden van een kind iets meer vergt dan het voorzien in een natje en een droogje. Deze ouders krijgen het vaak niet eens voor elkaar om in de zeer belangrijke (zo niet, de allerbelangrijkste) basisbehoeften te voorzien; het bieden van warmte, het geven van aandacht en soms moeten kinderen ook nog gevoederd worden. En als ze het wel voor elkaar krijgen, dan schieten ze op andere fronten een hoop te kort. Ik bedoel; hoe kan het zijn dat zo’n ouder het heel normaal lijkt te vinden om zijn of haar kind te slaan? En met droge ogen durft te beweren dat het heel goed werkt en het kind er heus niks aan over houdt? Tegen je kind schreeuwen, dag in dag uit moet ook maar gewoon kunnen. Niks mis mee. Tegen je kind zeggen dat het niks kan en ook nooit zal kunnen, ach, heel normaal. Niks ernstigs, laten we vooral niet overdrijven. Is allemaal part of the deal, hoort bij de opvoeding. Daar wordt het kind hard van, want de maatschappij heden ten dage is immers ook bikkelhard. Het moeten geen mietjes worden, natuurlijk. Bovendien heeft zo’n ouder vroegah precies zo’n “opvoeding” gehad en zie; het is allemaal helemaal goed gekomen.

Bovenstaande is gewoon een staaltje krommegoedpraterij van de bovenste plank. Een hele domme manier om het eigen domme gedrag af te zwakken, een afleidingsmanouvre welke – ik moet zeggen, slim bedacht is – ik zelf nooit zou kunnen bedenken als ik er eentje nodig had.

Nee, het is NIET goed gekomen met deze ouder. Sterker nog; deze ouder is een nitwit op het gebied van de zelfreflectie, mist elk logisch inzicht en dito denkvermogen en is gewoon een product van ouders die het zelf niet aan konden. Daar kan deze ouder niks aan doen, eerlijk is eerlijk. Maar wat deze ouder wel zou kunnen doen, is erkennen dat dit niet de manier is. Erkenning, dáár valt of staat alles mee. Zodra je erkent dat je fout bezig bent, kun je actie ondernemen. Daarvoor is het m.i. nooit te laat. “Beter ten halve gekeerd, dan ten heele gedwaald”. Deze mantra zou deze verdwaalde ouder dagelijks 20x moeten herhalen, net zolang totdat er hulptroepen ingeschakeld worden. Een supernanny, bijvoorbeeld. Die doet aan Eerste Hulp bij Opvoeden. Misschien moeten ze de titel veranderen in “spoedeisende hulp bij opvoeden”. Word ik met spoed verlost van dat schaamtegevoel.