We hadden geen makkelijk begin, jij en ik. We wisten geen van beide wat ons te wachten zou staan. De eerste periode ging gepaard met verwondering en bewondering en jij en ik kregen samen veel goedkeurende blikken, wanneer we samen over straat liepen. Allicht, het geluk straalde ervan af.
Toen we eenmaal wat beter op elkaar ingespeeld waren, liep het als een trein. Jij deed wat je doen moest, en ik genoot. We gingen volledig in elkaar op, maar hadden daarnaast ook nog oog voor wat er zich buiten ons een-tweetje afspeelde. Want hoezeer we ook van elkaar genoten, er was ook nog zoiets als het vervullen van de dagelijks terugkerende routinematige verplichtingen.
De tijd verstreek, en ondanks de enorme liefde was er soms ook sprake van kleine strubbelingen. Niks ergs, niks onoverkomelijks, maar aanwezig genoeg om het niet te kunnen negeren. We begrepen elkaar niet altijd even goed, er was boosheid, en jij gaf soms blijk van een aardig staaltje wils- en overtuigingskracht. Daar wij allebei behoorlijk verbaal sterk konden zijn, leidde dat soms tot oneindige discussies waarbij we allebei wilden winnen.
Nu, zoveel jaar later, zijn we op het punt beland waarbij we met elkaar kunnen lezen en schrijven. Soms knalt het enorm, om even later gierend van het lachen tot een mooi compromis te komen. Jij met je enorme wijsheid zet mij aan om anders te denken, of om bepaalde dingen te heroverwegen. Ik stuur jou, omdat ik het beste met je voor heb. Jij brengt het beste in mij naar boven, maar heel soms ook het slechtste. Samen komen we er wel, we zijn op de goede weg. Een weg die hopelijk nog heel lang voortduurt en waaraan nooit een einde zal komen.
Ik ben blind van liefde, voor jou. 12 jaar oud en mijn Kleine Grote Liefde.
mariejuli 