Mijn oude vadertje – hij is niet meer hier, maar “daar”- had altijd van die wijze oneliners. Mijn moeder trouwens ook, maar deze kwam toevallig uit zijn koker. Deze ene is mij het meeste bij gebleven. Het is zó enorm waar, dat er gewoonweg niet tegenop te argumenteren is waaruit moet blijken dat het niet zo is. Hij is bovendien van toepassing op werkelijk alle mogelijke relatievormen.
Je bent samen met iemand, al een hele tijd. Je hebt dus een liefdesrelatie met elkaar. De relatie verloopt over het algemeen soepel en er is sprake van wederzijds respect. Af en toe vlieg je elkaar in de haren over onzinnige zaken als wie de container buiten moet zetten (ik vind dat mannen dat moeten doen, maar dat terzijde) of over het feit dat jij altijd moet koken terwijl hij met zijn voeten op de tafel zit te wachten. En zich er vervolgens ook nog eens over durft te beklagen dat de aardappels te hard zijn. Maar goed, deze zaken vallen onder de categorie “verdeling huishoudelijke taken” en zijn prima oplosbaar. Totdat er zich ineens iets voordoet wat het huis op zijn grondvesten doet laten schudden. Iets heftigs, waar je allebei niet meer op normale toon en in alle redelijkheid over kunt praten. Het respect is dan ver te zoeken, en je wenst elkaar dingen toe die je zelfs je irritante schoonloeder niet zou toewensen. Dit is mooi, want dit betekent dat er sprake is van liefde. Pas wanneer je de moeite en de energie niet meer wil doen en je je schouders zuchtend ophaalt, zit je in de gevarenzone. Degene die het dichtste bij je staat, kun je het meeste pijn doen. Degene die je wat doet, die je raakt, die iets bij je losmaakt, voor die persoon doe je moeite. In welke vorm dan ook.
Haat en liefde liggen niet voor niets zo dicht bij elkaar. Degene die je altijd zo liefhad, kan de slechtste dingen bij je naar boven halen. Je wordt iemand aan wie je zelf een hekel krijgt. Vanuit de behoefte om liefde te willen krijgen van deze persoon, ga je misschien wel voorbij aan je eigen grenzen. Het beheerste wat je altijd had, is er niet meer. Het beschaafde…ver te zoeken. En je sterke verbale kwaliteiten keren zich nu tegen je, en de ander. En dus tegen de relatie. Met afschuw kijk je altijd naar tv-programma’s zoals “de Tokkies” en “Barbie”, nooit geweten dat zulke mensen echt bestaan. Die tegen elkaar schreeuwen, grove scheldwoorden gebruiken en die elkaar het allerergste toewensen. In momenten van complete hysterie verander je binnen 2 minuten in een ordinair viswijf. Het gaat van kwaad tot erger. Wat je wil, is een reactie uitlokken bij de ander. Er is je pijn aan gedaan en die pijn komt er in alle hevigheid uit. Je haat je geliefde (denk je), maar houdt van hem/haar. Als er werkelijk geen sprake meer is van liefde, dan stond je op dat moment niet gigantisch uit je dak te gaan, maar dan zou je nog steeds je eigen beschaafde en emotioneel volwassen persoontje zijn.
Zo zijn er nog talloze andere voorbeelden te noemen van deze veelgebruikte oneliner; je broer die je schoppen onder tafel gaf en je constant zat te pesten, en die stomme dingen tegen je zei. Duidelijk geval van liefde. Of je beste vriendin die tot in den treure wil praten over jullie pittige ruzie; ze geeft heel veel om je, anders deed ze die moeite niet. Ook al is ze soms wel erg onredelijk…
Je collega, met wie je altijd heel goed contact had en met wie je vaak wat ging drinken na werktijd, die je ineens negeert en boos naar je kijkt. Ook dat is op een bepaalde manier moeite doen om te laten blijken, hoe hoog de dingen zitten. En hoe die persoon dus is geraakt door iets wat zich heeft afgespeeld tussen jullie beiden..
Degene die is gepest heeft kennelijk toch iets losgemaakt bij de pester(s)…
Ga het maar eens na voor jezelf; je zult zien dat het klopt. Of heb jij argumenten waaruit blijkt dat het niet zo is?
mariejuli 