Het is een zwoele doordeweekse avond in de zomer. Op de veranda van een vrijstaand huis in Noorse stijl, staat een lange houten tafel met daaromheen banken die bekleed zijn met kussentjes in vrolijke kleuren. De aardewerken schalen op tafel zijn gevuld met allerlei heerlijkheden, bedoeld voor de gasten die zo dadelijk zullen arriveren. In totaal zullen acht gasten hun opwachting maken, het zijn de vrienden van de eigenaars van het Noorse paradijsje. Het zijn succesvolle mensen, stuk voor stuk op hun eigen manier. Avonden als deze vinden eenmaal per maand plaats, om het leven te vieren. Gezelligheid gecombineerd met heerlijk eten en smakelijke wijnen; de gastheer speelt steevast een paar nummers op zijn gitaar en de gastvrouw ziet eruit alsof ze uit een modetijdschrift is weggelopen. Een droompaar, met een droomhuis en een dito vriendengroep. Het hele plaatje klopt.
Het bovenstaande door mij geschetste tafereel is (uitzonderingen daargelaten) voor velen een droomscenario, en wat mij betreft niet realistisch. Wanneer je een boek of tijdschrift leest lijken dit soort taferelen er standaard in te horen. Als je zo rond etenstijd een reclame op televisie voorbij ziet komen, dan ontkom je haast niet aan “the picture perfect”. Of het nou gaat om een pakje boter of de nieuwste maaltijd van Knorr, we zien altijd datgene waarvan de reclamemakers ons willen laten geloven dat we niet compleet zijn zonder die Holy Grale. In reclames zijn moeders nooit chagrijnig of slonzig, en is het huis dat evenmin. De vaders zijn kwiek, fris en jeugdig en het gezin zit gezellig aan tafel waar iedereen de volle aandacht heeft voor elkaar. In dit soort utopische tafereeltjes slapen baby’s altijd door, zit de vader des huizes niet al scheten latend op de doorgezakte bank en is moeder de vrouw nooit een uitgezakt, rimpelhoofdig en wanhopig zuurmondje.
Wat een groot contrast met mijn leven, waarin mijn huis altijd achter de feiten aanloopt. De ramen lap ik met veel geluk 1x per jaar, en mijn kerel krabt gewoon aan zijn ballen als ie jeuk heeft. Niet zelden volgt er dan een vieze scheet, maar hé, hij drinkt geen bier. Ik zelf loop ook altijd achter alle feiten aan. Zo heb ik ’s morgens niet de tijd om een smashing outfit bij elkaar te zoeken, en ben ik blij als ik de broodtrommel van de huispuber weer (op tijd) gevuld krijg. Met allerlei verantwoord spul. We willen natuurlijk geen mail krijgen met daarin belerende woorden van de juf, waardoor ik me weer als een big fail moet voelen. Ook hebben wij niet wekelijks of maandelijks gezellige etentjes met onze vriendengroep. Want die bestaat niet. Bijna elke avond zitten we ’s avonds op de bank, uit te puffen van een lange werkdag in onze favo kledingset; het huispak. Heel sexy allemaal. On top of the bill matchen onze kussens op de bank niet met de rest van de “inrichting”. Neehee, die samengeraapte zooi kun je met goed fatsoen geen inrichting noemen.
Ik wil maar zeggen; je zou je toch haast rot voelen als je niet voldoet aan the picture perfect. En om te voorkomen dat we dat vergeten, worden we daar ieder kwartier, tijdens het kijken van een goede film nota bene, aan herinnerd door de dames en heren reclamebureaus.
Waarvan akte.
mariejuli 