De Reünie, deel 2

Zaterdagavond was het dan zover, ik ging mijn oud klasgenoten van de basisschool lichting 1986/1987 weer zien na zo’n 25 jaar. Zenuwachtig was ik niet, wel waren de verwachtingen hooggespannen, aangezien het niet zo’n beste tijd voor mij was in die periode.

Afijn, vol verwachting klopte dus mijn hart en ik zou spoedig oog in oog staan met….tja, wie zouden er eigenlijk allemaal zijn? Straks zou ik daar staan met een paar mensen met wie ik niks had en nooit zou krijgen..

Niets was minder waar. Ik werd hartelijk ontvangen en men leek blij te zijn, om mij weer te zien. Direct wist iedereen wie ik was, en ik herkende de meesten van hen ook vrij snel. Het leek alsof we elkaar vorige week nog gezien hadden..weird. Stuk voor stuk waren dit gezellige, leuke mensen voor wie de tijd zeker niet zijn sporen had achtergelaten. Iedereen fris en fruitig, zeker niet te zien dat zij, maar ook ik al richting de 40 gaan. Waar blijft de tijd, hebben we ons hardop afgevraagd.

Terwijl ik met een groot aantal van hen – los van elkaar – in gesprek was, probeerde ik mij voor de geest te halen hoe we toentertijd met elkaar omgingen. Lagen we elkaar, waren we vriendje/vriendinnetje of werd ik juist genegeerd of gepest door mijn gesprekspartner van weleer? En nu ik dit zo schrijf, komt er ineens een groot besef naar boven, een epiphany; bij eenieder die ik sprak, voelde ik me prettig en op mijn gemak. Herkenning, overeenkomsten, humor, diepgang als we spraken over “het leven”..alleen deze gevoelens overheersten.

Ik begin me nu af te vragen, of ik überhaupt wel gepest ben, want dit strookte niet met hoe ik het mij al die tijd heb herinnerd. Ik kan dus alleen nog maar concluderen, dat het deelnemen aan de Reünie een soort therapeutische werking op mij heeft gehad. Of dat ik een bar slecht (of goed selectief) geheugen heb, dat kan ook nog…

Nevermind, ik kan het eenieder aanraden om toch eens die oude spoken te lijf te gaan, door simpelweg “ja” te zeggen als je wordt uitgenodigd voor een reünie met je klasgenoten! Al was het maar, omdat je naderhand een vriendenboekje krijgt uitgereikt met daarin beschreven, de huidige stand van zaken. Je zult dan zien, dat je het heus niet zo slecht hebt gedaan. En ook die conclusie doet veel goeds voor je zelfvertrouwen. Ik zeg doen!

De Reünie

Nog even, en het is zover. Dan kom ik oog in oog te staan met een aantal van mijn vroegere plaaggeesten en word ik voor mijn gevoel als een lam naar de slachtbank geleid.

Pesten, scapegoating.
Over dit heikele en tot mijn spijt nog altijd zeer actuele onderwerp wordt veel geschreven, door zowel degenen die schrijven vanuit een theoretisch kader, als door de lijdende voorwerpen (van weleer).
Jammer genoeg behoor ik tot die laatste categorie, en zoals bekend kan schrijven een therapeutische werking hebben. Ik tik dan ook behoorlijk van me af, en op dit moment ram ik op de toetsen alsof mijn leven ervan af hangt.

Dat doet me denken aan die basisschoolperiode, waarin ik vele keren na schooltijd moest rennen, om zo te ontkomen aan mijn belagers. Deze “stoere” jongetjes (toentertijd leken ze wonderbaarlijk genoeg veel groter) vonden het leuk en blijkbaar nodig, om mij onderuit te schoppen wanneer ze de kans zagen. Wat ik gedaan had om dit te verdienen, is mij nog steeds een raadsel.

Ik vraag mij af, of ik daar tijdens de aankomende Reünie achter wil gaan komen door ze gewoon eens op de “man” af te confronteren met hun eigen stupide gedrag. Ook vraag ik mij af, of het mij gaat helpen om dit te doen. Zo’n avond is immers bedoeld als een gezellig samenzijn, waarbij het de bedoeling is dat je in korte tijd de ene na de andere vraag afvuurt aan je gesprekspartner en veinst alsof het je een ruk interesseert wat hij of zij eigenlijk doet tegenwoordig. Ik hoop, dat ik in die mannen en vrouwen de jongens en meisjes herken die ze waren in de tijd dat ze nog jong en onschuldig waren. En ik hoop vooral, dat ze in mij niet die rare en in tweedehands gestoken kleding snuiter herkennen die ik was in 1984 (kan ook 1985 geweest zijn, ik heb die jaren gewoon geblockt uit mijn systeem).

Ach, het waren kinderen. Ze wisten niet beter, deden ook maar gewoon mee aan het oldskool kuddegedrag, omdat ze bang waren dat ze anders zelf buiten de groep zouden vallen. Toch?

Natuurlijk is het ook nog een optie, dat het gewoon gezellig wordt en dan babbel ik vrolijk mee over hoe leuk het was op het schoolplein, in de schoolklas en tijdens de partijtjes van klasgenootjes. Want ik ben een meester in toneelspelen, al zeg ik het zelf. Ik denk weleens dat ik mijn roeping ben misgelopen. Of eigenlijk…spelen we niet allemaal zo nu en dan een rol? Maar dat is een onderwerp voor mijn volgende blog. Eerst de Reünie maar eens goed doorkomen, daarna volgt vast deel 2.