Ken je dat? Ineens maak je een gedachten sprong waarbij je een flink eind terug in de tijd gaat. Toen je nog onbezonnen was en alles nog openstond. De wereld aan je voeten. Toen je dacht dat je de wijsheid in pacht had, maar natuurlijk was je feitelijk nog zo groen als gras en zou het echte leven je nog inhalen. Op dit punt in je leven is er nog amper sprake van moeilijke kwesties, hooguit worstel je met de vraag of je dat ene feestje maar beter kunt overslaan omdat je morgen vroeg uit de veren moet. De les begint vroeg en bij afwezigheid lever je punten in. Ach, niet iets wat je niet later nog kunt rechtbreien..hoop je. Of je het avondeten nog kunt pinnen zie je straks wel weer, er is altijd een oplossing (een huisgenoot die je wel uit de brand wil helpen).
Vier jaar lang woonde ik in de schitterende stad Maastricht, in het kader van mijn opleiding. Na twee keer van kamer gewisseld te zijn, kwam ik uiteindelijk terecht in een schitterend studentenhuis, strak gerenoveerd en met 9 ruime studio’s voor dus 9 studenten. Midden in het centrum en pal tegenover het oergezellige bruine café De Gijsbrecht. Ik heb nog nooit zo dichtbij huis gewerkt; oversteken en ik was er. Luxe ten top. Aan vrienden had ik geen tekort; ik kon elke dag ergens de gezelligheid opzoeken, of anders waren er nog mijn huisgenoten als ik verlegen zat om wat aandacht of een goed gesprek. Elke avond werd er door iemand lekker en vers gekookt. Kwestie van aanschuiven, en betalen. Ik maakte me niet zo druk over het missen van lessen; ik bruiste van de energie en op de één of andere manier heb ik netjes mijn diploma behaald.
Hoe anders is het leven nu. Wat is het dat maakt dat ik soms met weemoed terugdenk aan die beginjaren ’90? Daarover nadenken kan helderheid verschaffen over de tevredenheid van mijn huidige leven. Maar het is tevens erg tricky; het is appels met peren vergelijken. Destijds was er namelijk geen sprake van een kind, een hypotheek, een werkgever die dingen van mij verwacht. Orde en regelmaat. Een keer teveel doorzakken en ik moet een week bij komen. De puber moet op tijd op school zijn, en hem begeleiden en bijsturen kost de nodige energie. Rekeningen moeten worden betaald; doe je dit niet dan vind je onherroepelijk een boze brief van de bank of andere instantie en voor je het weet lig je er wakker van.
Verantwoordelijkheden. Daar heb je het! Dát is het! Toentertijd had ik deze amper. Ik moest een opleiding zien af te ronden (zelfs dat hoefde niet eens, het was een vrijwillige keuze), en ik moest op tijd aantreden bij mijn baas. Mijn leven nu is gevuld met verplichtingen, maar wederom allemaal het gevolg van zelfgemaakte keuzes. Niet slechter, maar anders.
Als ik gezelligheid wil, dan zoek ik het op. Als ik nog eens een keer ouderwets wil doorhalen, dan doe ik dat. Ik kan nog steeds aanschuiven voor het avondeten, of ik kies ervoor om zelf te koken. Ik werkte toen al behoorlijk wat uren, dat doe ik nog steeds. Ik moest toen mijn huur netjes op tijd overmaken, ook dat is niet veranderd. Als ik het zo op een rijtje zet, is er eigenlijk helemaal niet zoveel veranderd. Ik ben 20 jaar ouder, maar in wezen nog precies dezelfde persoon. Met veel meer levenservaring, en dus vol met ervaringen die ik nooit had willen missen. Het is als een reis die je aflegt, waarbij je obstakels tegenkomt die je even zo hard tackelt, omdat het je zo bekend voor komt. Het verleden is geweest, het heeft een mooi plekje in een kamertje ergens in mijn hoofd. En af en toe maak ik er gebruik van, put ik uit die ervaring zodat ik in het huidige leven kan verder groeien.
Je kunt je huidige leven alleen koesteren, omdat je weet welke paden je hebt moeten bewandelen om er nu te kunnen zijn. Er alles uit te halen, omdat er ooit een moment komt dat je gaat zitten mijmeren over die tijd van toen.
mariejuli 