En nu is het genoeg! Ik protesteer, dikke vinger naar iedereen met een kilo teveel en met de vuist op tafel. Want jullie – de vrouwen die geen witte legging durven te dragen uit angst dat de cellulitis zich daar manifesteert waar je het liever niet hebt- jullie hebben een enorm vertekend beeld van jullie dunne/ slanke medemens. Of liever gezegd; van de invloed die deze ‘state of being’ heeft op het levensgeluk. Jullie denken dat de slanke dennen in je omgeving de hoogst haalbare trede op de piramide van Maslow hebben bereikt, alléén maar omdat ze slank zijn. PUUR levensgeluk, geen twijfel mogelijk.
Deze dunne dennen hebben nooit last van schuldgevoel, wanneer ze de ene na de andere lekkernij naar binnen schuiven. Nee, ze nemen er gerust nog eentje extra, gewoon, omdat het kan. Ze gaan evenmin naar de sportschool, omdat het niet hoeft. Dat wil zeggen, niet omdat er een paar kilo’s af moeten omdat ze anders niet in hun maatje 36 passen. Bij elke nieuwe modetrend juicht de dunne bonestaak en al fluitend begeeft ze zich richting kledingwinkel om een roze skinny te kopen.
Allemaal waar, maar toch wordt hier een grote denkfout gemaakt. En ik ben niet de beroerdste om jullie daar heel graag op te wijzen. Wie zegt jullie namelijk dat de dunne den geheel uit eigen keuze niet wat meer kilo’s met zich meedraagt? Ik hoor jullie denken; iedereen wil toch slank zijn?
Fout gedacht. Het is niet zo. Echt niet. Niet iedereen doet krampachtig zijn best om te voldoen aan het heersende slankheidsideaal. Sommigen onder ons doen juist enorm hun best om er een paar kilo’s aan te eten. Omdat ze het zat zijn dat bij elke traktatie op het werk er minimaal 2 collega’s zijn die ze staan aan te moedigen om vooral een stuk taart te nemen. Omdat het gewoonweg genant is als men zich afvraagt of je misschien een bepaalde ziekte onder de leden hebt. Zo eentje waaraan je uiteindelijk kunt doodgaan, omdat je niet eet. Omdat het niet leuk is als men erop gaat letten of je wel eet, en wat je dan eet.
En dan de misvatting dat slanke dennen geen last hebben van cellulitis, of striae. Ik kan jullie vertellen dat bijna geen enkele vrouw wordt gespaard. Helaas. Het is natuurlijk best vreemd dat je als slanke den als een vogelvrij mikpunt van spot mag worden behandeld, maar wee je gebeente als je datzelfde doet bij je te dikke medemens. Bepaalde dingen zeg je gewoon niet, uit fatsoen. En dat geldt voor beide partijen. Wanneer je echter wat kilo’s mist, schijnt het legitiem te zijn om daarover kwetsende opmerkingen te maken.
Ik vind dat het maar eens klaar moet zijn met dat eeuwige gebakkelei en het veroordelen over iemands gewicht. Zolang we ervan uit gaan dat iedere vrouw er graag goed uit wil zien en erbij stilstaan dat het een heikel punt is, kunnen we misschien wat meer solidair zijn. En goed nadenken voordat je er iets uit flapt.
Was getekend; de dunne.
mariejuli 