Ik schaam me vaak kapot. En niet alleen schaam ik me, maar erger ik me rot tot op het bot. Want oh-oh-oh, als er een diploma behaald zou moeten worden in het kader van de opleiding “ouderschap voor beginners”, dan zouden velen die eindstreep toch echt niet bereiken. De vervolgopleiding “ouderschap voor gevorderden” blijft al helemaal een utopie, gewoon een onhaalbaar en onrealistisch einddoel.
Na die paar minutes of fame, toen alles nog koek en ei (ha ha) was en die later de vorm aannam van een heus kind, komt het besef. Of eigenlijk; het gebrék eraan. Er zijn ouders die maar niet willen of kunnen begrijpen dat het opvoeden van een kind iets meer vergt dan het voorzien in een natje en een droogje. Deze ouders krijgen het vaak niet eens voor elkaar om in de zeer belangrijke (zo niet, de allerbelangrijkste) basisbehoeften te voorzien; het bieden van warmte, het geven van aandacht en soms moeten kinderen ook nog gevoederd worden. En als ze het wel voor elkaar krijgen, dan schieten ze op andere fronten een hoop te kort. Ik bedoel; hoe kan het zijn dat zo’n ouder het heel normaal lijkt te vinden om zijn of haar kind te slaan? En met droge ogen durft te beweren dat het heel goed werkt en het kind er heus niks aan over houdt? Tegen je kind schreeuwen, dag in dag uit moet ook maar gewoon kunnen. Niks mis mee. Tegen je kind zeggen dat het niks kan en ook nooit zal kunnen, ach, heel normaal. Niks ernstigs, laten we vooral niet overdrijven. Is allemaal part of the deal, hoort bij de opvoeding. Daar wordt het kind hard van, want de maatschappij heden ten dage is immers ook bikkelhard. Het moeten geen mietjes worden, natuurlijk. Bovendien heeft zo’n ouder vroegah precies zo’n “opvoeding” gehad en zie; het is allemaal helemaal goed gekomen.
Bovenstaande is gewoon een staaltje krommegoedpraterij van de bovenste plank. Een hele domme manier om het eigen domme gedrag af te zwakken, een afleidingsmanouvre welke – ik moet zeggen, slim bedacht is – ik zelf nooit zou kunnen bedenken als ik er eentje nodig had.
Nee, het is NIET goed gekomen met deze ouder. Sterker nog; deze ouder is een nitwit op het gebied van de zelfreflectie, mist elk logisch inzicht en dito denkvermogen en is gewoon een product van ouders die het zelf niet aan konden. Daar kan deze ouder niks aan doen, eerlijk is eerlijk. Maar wat deze ouder wel zou kunnen doen, is erkennen dat dit niet de manier is. Erkenning, dáár valt of staat alles mee. Zodra je erkent dat je fout bezig bent, kun je actie ondernemen. Daarvoor is het m.i. nooit te laat. “Beter ten halve gekeerd, dan ten heele gedwaald”. Deze mantra zou deze verdwaalde ouder dagelijks 20x moeten herhalen, net zolang totdat er hulptroepen ingeschakeld worden. Een supernanny, bijvoorbeeld. Die doet aan Eerste Hulp bij Opvoeden. Misschien moeten ze de titel veranderen in “spoedeisende hulp bij opvoeden”. Word ik met spoed verlost van dat schaamtegevoel.
mariejuli 