Ik weet het nog goed, die allereerste keer dat ik een film zag, welke geregisseerd werd door Lars von Trier. Het was in Praag, waar mijn toenmalige vriend werkte en woonde in het kader van zijn opleiding in de kunsten. Hij nam me mee naar “Breaking the waves” (1996) en ik nam –niet gehinderd door enige voorkennis – plaats in de bioscoopstoel. Ik keek, en huiverde..
de film was in één woord shocking te noemen. Althans, dat vond ik toen. Een film die mij van het begin tot het einde en ver daarna mateloos boeide. Zelfs zoveel, dat ik er op dit moment een blog over schrijf om jullie kennis te laten maken met de regisseur en zijn geniale creativiteit (mening, geen feit)!
Na deze eerste kennismaking heb ik nog een paar van zijn creaties gezien; “Festen”, “The Idiots” en “Dancer in the Dark”. Deze laatste met in de hoofdrol Bjork, die we allemaal kennen vanwege haar mooie liedjes en bijzondere kledij, maar die dus ook met volle overtuiging een zware hoofdrol kan spelen. Als je het mij vraagt is von Trier een ware meester in de filmkunst. Je voelt de zwaarte, de schaamte, en alle andere emoties die de hoofdrolspelers ondergaan tot in het diepste van je vezel.
Hij gaat ver, heel ver. Je kunt je afvragen wat von Trier wil bereiken, en of hij iets wil bereiken. Is er een achterliggende boodschap te vinden in zijn films? Is het hem puur en alleen te doen om te shockeren dan wel om te vermaken? Gaat hij niet te ver? Geen idee. Ik weet wel dat op zijn minst twee van zijn films een must-see zijn; aan jou om te bepalen welke dat zijn
mariejuli 