Requiem for a dream

Er is niks mis met het najagen van dromen. Je hebt iets in je hoofd, en zet de stappen die nodig zijn om die ene diep gekoesterde wens om te zetten in iets concreets. Wij mensen hebben het nodig om te blijven hopen, want hoop doet immers leven.
Hoop zorgt voor gedrevenheid, voor je zinnen zetten op datgene wat je graag wil hebben en waarvoor je moeite wil doen. Hoop is een motor die de boel draaiende houdt en voorkomt dat je blijft hangen in de comfortzone.

Het wordt pas vervelend als die hoop nergens op gebaseerd is. Als je bij voorbaat al weet, dat het einddoel nooit bereikt zal worden, wat je ook probeert. Trekken aan een dood paard, zogezegd. Mooi gezegde, want dode paarden zijn erg zwaar en zelfs met de grootst mogelijke inspanning zit er geen millimeter beweging in. Moet je het paard dan maar laten liggen? Je zou kunnen overwegen om hulptroepen in te schakelen. Die hulptroepen moeten daarvoor wel het nut inzien van dat trekken, anders sta je er alsnog alleen voor.

Toch is er wat mij betreft best iets voor te zeggen om te blijven hopen; een status quo kan een verlammende werking hebben. Het kan leiden tot onverschilligheid en als je dat stadium hebt bereikt, is het lastig om jezelf aan te zwengelen en over te gaan tot harde actie. Dan maar liever putten uit hoop, blijven dromen, hier en daar een move maken en toch weer op je bek gaan. Een einddoel bereiken is prachtig, maar de weg ernaartoe is een ervaring op zich. Een leerproces, wat een leven lang duurt.

Elke ervaring op zich is een voortvloeisel uit hoop en geloof, en de wil om er beter uit te komen. Dat het soms niet loopt zoals je hoopte, is bijzaak. De hoofdzaak is dat je het probeerde, dat je erin geloofde dat je het kon en dat het kans van slagen had. Alles beter dan blijven zitten en je leven uitzitten tot je de laatste adem uitblaast. Wat dan waarschijnlijk een slaak van verlichting zal zijn