The pursuit of Happiness

Je leest erover in boeken, op het Vivaforum en ziet het in romantische clichéfilms, maar nooit verwacht je dat het ineens ook voor jou is weggelegd; die ene persoon die zomaar je leven binnenwandelt en die in no time erg speciaal voor je wordt.

Het overkwam mij, nu 3 maanden geleden. Op een moment dat ik nog aan het bijkomen was van de aardschok der aardschokken; mijn ex-partner die mij verliet voor mijn toenmalige beste vriendin. Needless to say, dat we geen vriendinnen meer zijn en kennelijk ook nooit echt geweest zijn.

De setting waarbinnen zich dit tafereel afspeelde, was opmerkelijk en zelfs een blinde zou het nog niet hebben zien aankomen, laat staan ik zelf. Nietsvermoedend was ik die memorabele dag hard aan het werk, mij voorbereidend op het gesprek met mijn nieuwe klant; ene P. H. Jonge vent (alles wat jonger is dan ik, noem ik jong) hoogopgeleid (wat ik niet vaak meemaak in mijn werk) en afkomstig van de andere kant van het land. Zou mij benieuwen, wat er aan de andere kant van de tafel voor mij zou komen zitten.

Lang verhaal kort; deze man intrigeerde mij. Hij kwam bij me binnen, zogezegd. In dit stadium geheel onschuldig en nog zonder enig idee te hebben, van wat er daarna nog zou gebeuren. Er was sprake van een magische klik, wederzijds begrip en ik betrapte mezelf erop dat ik hem wel vaker zou willen inplannen dan de standaard drie keer per week… Waar een ander bij te laat komen streng door mij werd toegesproken, liet ik het bij P. gaan en zwakte zelfs zijn argument af, dat dit toch eigenlijk niet de bedoeling was. Ik liet hier duidelijk een professioneel steekje vallen, iets wat mij niet snel aangerekend kan worden.
De weken vlogen voorbij, totdat P. mij uitnodigde om gezellig een borrel te gaan doen, op een terras in mijn woonplaats. Hij was toevallig in de buurt…could be, could be not. Maar hé, natuurlijk ging ik graag een drankje doen. P. had een baan gevonden, waardoor er van belangenverstrengeling geen sprake meer was. De weg was vrij, en toen ik die bewuste zaterdagavond in juli richting terras fietste, reed ik mijn nieuwe geluk tegemoet.

Het was het begin van een gelukkige periode, at last! Zowel voor hem, als voor mij. Na roerige tijden van beide kanten, hadden we de omstandigheden aan onze zijde. Het voelt alsof het zo had moeten zijn, een uitspraak waarvan ik normaliter spontaan galbulten krijg en die net zo wazig is als de term “soulmates”. Desalniettemin bezig ook ik deze term met liefde en plezier, en ik meen het nog ook!

Ik wil maar zeggen; in tijden van verdriet, wanhoop en algehele malaise, kan er zomaar ineens een mini- oerknal plaatsvinden in je binnenste. De wereld draait door, gaat drie keer over zijn kop maar je komt altijd op je pootjes terecht!

Was getekend, een zeer gelukkige helft van een soulmate