The end

Wat is het soms/vaak toch moeilijk, om los te laten. Ik heb in mijn leven vele mensen moeten laten gaan. Sommigen hiervan zullen nooit meer terugkomen, omdat ze zijn overleden. Keiharde streep eronder, het einde van alles. Alles wat ongezegd is gebleven zin in mijn hoofd en het zal die personen nooit meer bereiken. Te laat.

Zo zijn er ook een aantal mensen geweest die op mijn pad gekomen zijn, maar die na jaren vriendschap toch van de radar verdwenen. Jarenlang goed en leuk contact mee gehad, maar uiteindelijk was de conclusie dat de connectie was verdwenen. Je gaat dan door met je eigen leven en slaat een andere weg in. Er was niks meer wat met elkaar verbond, het sloot niet meer aan. Toch zullen deze mensen altijd een plekje hebben in mijn hoofd (uit het oog, uit het hart), wat alles wat je niet voedt, bloedt uiteindelijk dood. Het gevoel is er niet meer, alleen nog de herinneringen aan wat je samen hebt meegemaakt zijn in een laatje gestopt, om er zo nu en dan nog eens uit te komen.

Loslaten is een breed begrip. Ik kan mij enorm vastbijten in een onderwerp als het mij intrigeert. Altijd al dol geweest op thrillers; wie was de daadwerkelijke moordenaar? Zaken als Jack the Ripper en J.F. Kennedy/Marilyn Monroe zijn fascinerend, vooral omdat we nooit achter zullen komen wat er nu werkelijk is gebeurd en wie welke rol speelde.
Deze fascinatie kent ook een keerzijde; door dat vastbijten loop je het risico dat je er te ver in wordt meegezogen en dit vervolgens niet meer kunt loslaten. Ik heb daar moeite mee, juist omdat ik open eindes zeer frustrerend vind. Je kijkt een spannende film of leest een spannend boek, en dan eindigt het met een cliffhanger. Vanuit commercieel oogpunt is dit heel slim, marketingtechnisch blijven mensen geboeid omdat ze gewoon graag willen weten wat het vervolg zal zijn. Aandacht vasthouden, daar draait het om.

Soms is je vastbijten en het naadje van de kous willen weten juist weer positief; denk aan bepaalde beroepen waarbij het noodzakelijk is om zo nieuwsgierig van aard te zijn. Diepgravend onderzoek verrichten is dan een voorwaarde of noodzakelijk kwaad, om zo tot de juiste conclusie te kunnen komen. Denk aan journalisten, wetenschappers, maar ook rechercheurs.
Degenen die één van bovenstaande beroepen uitoefenen zullen (h) erkennen dat het ook te ver kan gaan. Dat het hun leven negatief gaat beïnvloeden, omdat zij teveel en te diep worden meegezogen in de casus of onderzoek waarmee zij op dat moment belast zijn. Dit kan ver gaan en ver strekkende gevolgen hebben; hun gezin krijgt te weinig aandacht, mentaal ben je niet werkelijk meer aanwezig. Je gaat ermee naar bed en staat ermee op. Je moet en zal weten hoe het zit.

Ook ik maak mij hieraan schuldig; ik ben een pitbull die niet snel loslaat. Ik ben een doorzetter en soms grenzeloos. Wat hieraan ten grondslag is, is nieuwsgierigheid en interesse. Urenlang verdiep ik mij in de materie, waarna ik het weer lastig vind om het los te laten.
Dat thema loslaten zal voor velen zeer herkenbaar zijn. Als je in staat bent om écht te kunnen loslaten, dan krijg je weer ademruimte. Er komt ruimte in je hoofd voor zaken die er werkelijk toe doen. Je kunt iets een plek gaan geven, en dat creëert rust.

Ik laat nu los, ik laat het gaan. Soms is het het niet meer waard en is het niet meer duidelijk welk doel je nu eigenlijk diende. De focus is verlegd naar een kant waar je helemaal niks mee te maken wil hebben. Waar je je helemaal niet druk over wil hoeven maken, omdat je nooit zult weten hoe de zaken werkelijk in elkaar steken. Het doet er niet meer toe.

Ik ga door met de dingen die echte meerwaarde hebben; gezin, het pakken van het middagzonnetje, wandelen met de hond of een lekker drankje pakken op een gezellig terras.
En ik raad eenieder die net als ik moeite heeft met loslaten, om hetzelfde te doen!